Przeżywając V Niedzielę Wielkiego Postu, wsłuchujemy się w historię wskrzeszenia Łazarza- przyjaciela Jezusa. Było to bardzo kontrowersyjne wydarzenie, bowiem Jezus wykazuje jakoby pragnął jego śmierci. Mówi przecież, że cieszy się, że nie był obecny przy swoim przyjacielu w czasie jego choroby i śmierci (por. J 11, 15). Śmierć Łazarza wywołała też pewnego rodzaju zgorszenie wśród Żydów (J 11,37), którzy dziwili się dlaczego Jezus dopuścił do śmierci swojego przyjaciela i związanych z nią, cierpieniem jego sióstr, skoro wiele razy uzdrawiał i uwalniał z mocy Złego obcych sobie ludzi. Ostatnią kontrowersją związaną z tym wydarzeniem, była ostateczna decyzja arcykapłanów o zabiciu nie tylko Jezusa (J 11,53), ale także samego Łazarza (J 12,10).
Wydaje się, iż kluczowym zdaniem tej perykopy jest zdanie Jezusa skierowane do Marty: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?” (J 11, 25-26). Komentarzem do tego fragmentu może być zdanie przypisywane św. Janowi od Krzyża: „Jeśli umrę zanim umrę, to nie umrę kiedy umrę”. Bowiem do prawdziwego życia, w bliskiej relacji z Chrystusem, konieczna jest, jak mówi sam Jezus, wiara i śmierć. Nie jeden człowiek potrzebuje wskrzeszenia, podobnie jak Łazarz, tyle że nie ze śmierci fizycznej, co ze śmierci duchowej. Nie raz się zdarza, że człowiek, żyje, ale tak jakby nie żył – wegetuje – w znaczeniu duchowym. Trzeba zatem wtedy umrzeć, tak aby narodził się nowy człowiek, aby powstało nowe życie – w Chrystusie. Jezus także dopuszcza do tego, podobnie jak dopuścił do śmierci swojego przyjaciela, mimo niezrozumienia jego najbliższych towarzyszy. Niewątpliwie ta śmierć starego człowieka będzie się wiązała z bólem, bo trzeba będzie pozostawić to wszystko, w czym już nam żyje się wygodnie, trzeba zmienić aktualny styl życia. Dopiero kiedy się pogrzebie swoje życie, Jezus może wskrzesić je na nowo – stwarzając nowe życie – w Nim i z Nim samym, tak aby żyć w Nim i z Nim na wieki, wszak mówi Jezus: „kto żyje <we mnie> i wierzy we mnie nie umrze na wieki”.
I ostatnie pytanie Jezusa: „czy wierzysz w to?”. Liturgia Słowa z Niedziel Wielkiego Postu ma znaczenie katechetyczne, aby przygotować katechumenów do przyjęcia chrztu, a ochrzczonych do odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych w czasie Liturgii Wigilii Paschalnej. Właśnie podczas tego obrzędu będzie możliwość wyznania swojej wiary, poprzez deklarację „wierzę!” i rozpoczęcia nowego życia, po tym, jak stare pogrzebiemy w wodach chrzcielnych.
br. Szczepan OFM